بازگشت به زندگی بهتر

تا همین اواخر نیز وضعیت ایشان چندان خوب نبود. رضایی و خانواده‌اش بعد از 15 سال زندگی در ایران در سال 1395 به افغانستان بازگشتند. او می‌گوید که شرایط اقتصادی در آنجا نیز دشوار بود: «ما همه در آرزوی یافتن کار خوب در ایران بودیم تا زندگی بهتری داشته باشیم. ولی آن فقط یک رویا بود، از این رو ما به این نتیجه رسیدم که به وطن برگردیم.» در افغانستان، رضایی دوباره به تجارت خانوادگی که قبل از رفتن به ایران داشت، روی آورد. او یک دوکان خوراکه فروشی باز نمود و ماست و پنیری که از شیر گاوهایش تولید می‌شود را بفروش می‌رساند. ولی کیفیت تولیدات وی آنقدر خوب نبوداو روزمره قادر به تولید فقط70 تا 80 لیتر شیر گاو بود. با وجود آن که رضایی به دشواری کار می‌نمود ولی ماهانه فقط مبلغ 10000 افغانی (معادل 115 یورو) در آمد داشت. این پول برای پرداخت کرایه دوکان و هزینه‌های خانواده‌اش بسنده نبود. و قطعا نمی توانست کارمند استخدام کند.

نقطه عطف اما یک تصادف در یک نمایشگاه در بلخ بود. وی در این نمایشگاه در مورد دوره‌های آموزشی که برای تولید کنندگان لبنیات توسط دولت آلمان دایر می‌شوند، آگاهی حاصل نمود. او نام‌نویسی کرد و از متخصصان لبنیات و احشام آموخت که چگونه تولید شیر را بیشتر نماید، شیر را موثرتر پروسس کند، کیفیت محصولاتش را افزایش دهد، و به طور موفقانه برای آنها بازاریابی نماید. حالا او افتخار داشتن یک دوکان را دارد: «باورم نمی‌شود؛ با دانش جدیدم، توانستم تولید روزانۀ شیر را یه بیشتر از دوبرابر افزایش دهم. من با معیارهای جدید کیفیت کار می‌کنم و مشتریان نیز شیر و پنیر مرا دوست دارند. من اکنون سه برابر بیشتر از گذشته درآمد دارم.»

او حالا یک استراتژی بهتر فروش نیز دارد. پس از مشورت با استادان، او در داخل دوکانش یک ویترین مخصوص و جذاب برای تولیدات لبنی‌اش گذاشته است. مشتریان مستقیما به سوی ویترین می‌روند و ماست و پنیری که او تولید کرده است را می‌خرند. رضایی می‌گوید این یک موفقیت عالی است. «مشتریان، ویترین مخصوص را واقعا دوست دارند. آنها مجبور به صف ایستادن نیستند و می‌دانند که محصولات تولید شده‌ام را از کجا بدست آرند. در نظر دارم که یک ویترین دیگر هم بگذارم، تا بتوانم به مشتریان سریع‌تر رسیدگی نمایم. و کارکنان جدید این هدف را تحقق می‌بخشند. رضایی به هدفش که همانا رسیدن به زندگی بهتر بود، رسیده است ولی در کشور خودش.

سیما بهبودی تجربۀ یکسانی دارد. این مادر 37 ساله و خانواده‌اش نُه سال در ایران زندگی کردند و در سال 1394 به افغانستان بازگشتند. او لبنیات تولید می‌کند و می‌فروشد و مشکلاتی همانند رضایی را تجربه کرده است: تولید کم شیر و محصولات بی‌کیفیت. ولی حالا بعد از آموزش، کار و بار او نیز رونق پیدا نموده است. او می‌گوید که تولید شیر را دو برابر و عایدش را سه برابر نموده است. وی می‌افزاید: «حالا سه کارگر دارم. برنامه دارم که کارم را وسعت دهم.» این خانم بااعتمادبه نفس، طرحش را از یکی از شرکت‌کنندگان در نمایشگاه  الهام گرفت. او دید که نمایندگان تولیدی، کارت‌های تجارتی و اعلانات‌شان را در ویترین ها قرار داده‌اند. او می‌گوید، که فکر کردم نظر خوبی است و من بلافاصله چنان کردم. و در واقعیت امر کار خوبی بود: داشتن کارت‌های تجارتی، تماس با تاجرانی که به طور بالقوه می‌توانند مشتریانم باشند را آسان‌تر نمود.»

بسیاری از شهروندان افغان در ولایت بلخ در شمال افغانستان مانند رضایی و بهبودی از برنامه‌های حمایتی دولت آلمان بهره برده‌اند و کاروبار تولید لبنیات شخصی خویش را شروع نموده‌اند. همۀ آنها ایجاد شغل کرده و در مواردی حتی تا 10 تن را نیز استخدام نموده‌اند.